Γράφει ο Γιάννης Σπ. Παργινός
Οι εαρινές κάλπες ανέδειξαν νέους πρωταγωνιστές, κατένειμαν νέους ρόλους και επανακαθόρισαν νέες ισορροπίες στην ευρύτερη Κεντροαριστερά. Κυρίως, δε, παγίωσαν τον ΣΥΡΙΖΑ ως κεντρικό πολιτικό πόλο, πέριξ του οποίου κινούνται και περιστρέφονται όλες οι συγγενικές ιδεολογικές τάσεις και ρεύματα.
Οι μέχρι πρότινος αμφισβητούντες τη δυναμική εξουσίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης και διατεινόμενοι πως δεν διαθέτει εν δυνάμει πολιτικούς συμμάχους για σχηματισμό κυβέρνησης σε ενδεχόμενη εκλογική πρωτιά σπεύδουν και διαγκωνίζονται να προσφέρουν χείρα συνεργασίας για μια εναλλακτική προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης της χώρας.
Σε αυτό το νέο πολιτικό περιβάλλον που ανέδειξαν οι πρόσφατες κάλπες, αναδεικνύονταικατ’ απόλυτη νομοτέλεια κεντρομόλες δυνάμεις προς τον ΣΥΡΙΖΑ και αντίστοιχα φυγόκεντρες τάσεις στους όμορους πολιτικούς χώρους.
Στο άλλοτε κραταιό κίνημα, το ΠΑΣΟΚ, υπάρχουν τρία ρεύματα. Το εκφραζόμενο από ιστορικά ηγετικά στελέχη, –Κώστας Λαλιώτης, Δημήτρης Ρέππας, Φώφη Γεννηματά, Κώστας Σκανδαλίδης– προτείνει τη διατήρηση του ΠΑΣΟΚ, απεγκλωβισμό από διμερή διακυβέρνηση με την Νέα Δημοκρατία και στροφή προς συνεργατικό σχήμα με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, με τα στελέχη πιστά στην ηγεσία του, δεν θα απέκλειε ένα συνεργατικό σχήμα με την Κουμουνδούρου, αλλά κρίνει πως σε πρώτη φάση είναι αναγκαία η αναδιοργάνωση του χώρου μέσα από το εγχείρημα της Ελιάς. Υπάρχει και μια μικρή ομάδα στελεχών που δεν θα έφερνε αντίρρηση σε μια ενδεχόμενη συγχώνευση του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ με μια νέα Νέα Δημοκρατία που θα δημιουργούσε ο Αντώνης Σαμαράς. Στην όμορη ΔΗΜΑΡ, το πλειοψηφικό ρεύμα, μηδέ του προέδρου της Φώτη Κουβέλη, τάσσεται ανεπιφύλακτα υπέρ μιας προγραμματικής συνοδοιπορίας με τους παλιούς και δοκιμασμένους από τα χρόνια της ΕΑΡ και του Ρήγα Φεραίου συντρόφους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ανοίγει την αγκαλιά του
Μέσα σε αυτό το, όντως πρωτόγνωρο στα μεταπολιτευτικά μας χρονικά, πολιτικό κλίμα οι επιτελείς της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν θα μπορούσαν να παραμείνουν επί μακρόν αδιάφοροι.
Εξάλλου, τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών δικαίωσε εκείνους που από καιρό ήθελαν να ανοίξουν τη συνεργατική βεντάλια σε τάσεις, ρεύματα ή και μεμονωμένες προσωπικότητες της ευρύτερης Κεντροαριστεράς. Ταυτόχρονα, πολλαπλασιάζονται οι φωνές όσων διατείνονται πως μια κυβέρνηση της Αριστεράς μπροστά σε ρήξεις, τομές και κομβικές μεταρρυθμίσεις που προτίθεται να κάνει, πλην της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας που το δημοκρατικό μας πολίτευμα θεσμοθετεί, οφείλει να έχει και μια πλατιά κοινωνική συναίνεση ή έστω και απλή ανοχή. Επιπλέον, έχει γίνει συνείδηση στα ηγετικά κλιμάκια της αξιωματικής αντιπολίτευσης πως μόνον ως παράταξη μπορεί να κυβερνήσει. Η καθαρή κομματική ή ιδεολογική ορθοδοξία απομονώνει σε παλαιά κομμουνιστικά πρότυπα.
Ο γραμματέας της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Βούτσης, μιλώντας σε ραδιοφωνική εκπομπή, ξεκαθάρισε πως «δεν μπορεί η κυβέρνηση με 30% να κυβερνά απρόσκοπτα. Υπάρχουν αντιφάσεις που οδηγούν σε ακυβερνησία, όπως η διαγραφή του χρέους, όπου με τα σημερινά δεδομένα ο Σαμαράς δεν μπορεί να διαπραγματευτεί».
Παράλληλα, αναφέρθηκε και στα σενάρια συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ, λέγοντας ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταστεί το κέντρο του πολιτικού συστήματος. Εάν οι απόψεις που ακούγονται στο ΠΑΣΟΚ για συνεργασία βρουν ανταπόκριση, θα το δούμε στο μέλλον. Η όποια συζήτηση πρέπει να γίνεται με βάση τα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα. Εμείς, από την πλευρά μας, θα είχαμε ως κριτήριο τη ριζοσπαστική αλλαγή σε κοινωνικά και πολιτικά θέματα. Πιστεύω ότι θα δημιουργηθούν οι συνθήκες για ευρύτερες στηρίξεις ή και ανοχή από κοινοβουλευτικές δυνάμεις».
Στη διαμόρφωση κλίματος συνεργασιών στην ευρύτερη Κεντροαριστερά, εκτός από τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών, συνέβαλαν και κορυφαία στελέχη του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ που τώρα βρίσκονται κοντά στην Κουμουνδούρου και, έν τινι μέτρω, συνεργάζονται μαζί της. Σε αυτή την ομάδα συγκαταλέγονται ο Κώστας Λαλιώτης, η Λούκα Κατσέλη, ο Δημήτρης Ρέππας και οι καθηγητές Νίκος Κοτζιάς και Γιάννης Βαρουφάκης.
