Το ζήτημα των υδρογονανθράκων είναι κομβικής σημασίας για την ελληνική οικονομία. Η αξιοποίησή τους μπορεί να δώσει την απαραίτητη ώθηση στη «μαραμένη» οικονομία μας και να βοηθήσει στην ανάκαμψή μας.
Παρά τη μεγάλη ευκαιρία που έχουμε ως χώρα, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τη στάση του πολιτικού μας συστήματος, το οποίο εμφανίζεται να μην περνά τον χαμηλότατο πήχη προσδοκιών που έχει ο λαός μας.
Ας εξηγήσουμε λίγο τι εννοούμε.
Πριν από λίγες μέρες ο αρμόδιος υπουργός κ. Σταθάκης ανακοίνωσε πως ολοκληρώθηκε η οικοπεδοποίηση των ελληνικών περιοχών που εμφανίζουν υδρογονάνθρακες. Οι χάρτες που κυκλοφόρησαν δείχνουν πως υπάρχει ενδιαφέρον για την περιοχή του Ιονίου και την περιοχή της Κρήτης.
Στο μεν Ιόνιο εκτιμάται πως υπάρχουν 5 δισ. βαρελιών πετρελαίου και περίπου αντίστοιχη ποσότητα σε κυβικά μέτρα φυσικού αερίου. Όταν μάλιστα λέμε Ιόνιο, εννοούμε την περιοχή της Κέρκυρας, με το μέγιστο των αποθεμάτων να εμφανίζεται στο βόρειο τμήμα του νησιού.
Το πολιτικό μας σύστημα, όμως, οικοπεδοποιεί την περιοχή νοτίως του νησιού της Κέρκυρας, διότι αντιδρούν οι γείτονες Αλβανοί. Παρά την υπογραφή του αλβανικού κράτους για τις ΑΟΖ, αμφισβητούν το αναφαίρετο, ελληνικό δικαίωμα εξόρυξης. Οι Έλληνες πολιτικοί εμφανίζονται απίστευτα υποχωρητικοί στα ελληνικά δικαιώματα, για λόγους που οι ίδιοι γνωρίζουν.
Θέλουμε, όμως, να τονίσουμε πως υποχωρούμε στους ίδιους ανθρώπους που διώκουν συνεχώς τον Ελληνισμό από τη Χιμάρρα και τη Β. Ήπειρο γενικά και κάνουν λόγο για Τσαμουριά. Αυτό όμως είναι και η εξήγηση των ανιστόρητων εδαφικών τους απαιτήσεων. Επιθυμούν συνεκμετάλλευση στα ελληνικά αποθέματα υδρογονανθράκων.
Προβληματική όμως εμφανίζεται και η κατάσταση στην Κρήτη.
Όπως έχει γίνει γνωστό, οι έρευνες εστιάζουν στα δυτικά και νοτιοδυτικά της Κρήτης και όχι στα ανατολικά και νοτιοανατολικά, όπου βρίσκονται τα μέγιστα αποθέματα (σύμφωνα με τις εκτιμήσεις), διότι θα έπρεπε να χαραχτεί ΑΟΖ, ωστόσο η υποχωρητικότητά μας απέναντι σε εχθρούς της πατρίδας δεν μας το επιτρέπει.
Το ζήτημα είναι διπλής σημασίας.
Πρώτον, δείχνει το έλλειμμα πολιτικής αποφασιστικότητας των κυβερνώντων μας.
Δεύτερον, αποδεικνύει πως δεν είναι γραφικοί όσοι εδώ και χρόνια φωνάζουν για την εθνική ανάγκη αξιοποίησης του ελληνικού πλούτου.
Πρέπει όμως να γίνει σαφές στους Έλληνες πολίτες πως το θέμα δεν είναι αυτή καθ’ εαυτή η αξία των υδρογονανθράκων. Είναι ο κύκλος εργασιών και χρήματος που δημιουργείται από την αξιοποίησή του. Σκεφτείτε μόνο πόσα παράγωγα έχει το πετρέλαιο και πόσες θέσεις εργασίας μπορούν να δημιουργηθούν.
Δυστυχώς, για άλλη μια φορά το υπάρχον πολιτικό σύστημα απογοητεύει τον ελληνικό λαό.
του Κυριάκου Βελόπουλου
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο που κυκλοφόρησε το Σάββατο 2/9
